Balkan Culture

 

Maria Tomara – ERT journalist
"Don't swallow what they serve us"

 

Interview with Marina Afize – Seferi

Her voice is one of the most characteristic of the radio, while in recent years we also see her in television reports of ERT.
Maria Tomara does not "like" giving interviews and is "bored" of detailed resumes as she told me - when I asked her to give me an interview and a complete resume.
He made an exception to answer my questions because, as he pointed out, it is required as part of the practice of practicing journalists to be interviewed.
After all, my first contact with Maria Tomara was in the context of my internship at ERT Kalamata, as a student of the Journalism Department of the Public IEK Kalamata, as she was in charge of my internship.
As for the biography, he was content to say that he has already completed thirty years of journalistic experience. He started at the radio station Kanali 1 Kalamata, in 1994 he joined the staff of ERT Kalamata where he remains, while from 2000 to 2015 he worked alongside the radio at the newspaper "Eleftheria". 

Afize Seferi - I will start with the most common question: How are you in terms of health and work in the 2-3 years of the pandemic? How did you manage the incarceration? What did you gain or lose from it?
Maria Tomara - "It will sound a bit strange, but I did not understand the incarceration on a personal level, since my work was not interrupted even for a day. Fortunately, I haven't gotten sick so far, so I haven't had to go into quarantine. I remember that in the first, "hard" lockdown it seemed very strange at first that I would go to work and come home and meet few or no people along the way. The fact that the restaurants were closed, so I couldn't go out for coffee or to eat with my friends, bothered me a bit, but along the way I saw it as an opportunity to ...rest. So I stayed at home, read and watched movies and communicated with my friends online or by phone, even more so than before, since we all necessarily had 'free' time!"

AS- As a woman in the workplace, do you see yourself being treated differently from your male colleagues? Do you feel that working with your female colleagues is better or on the same level as your male colleagues?
MT- "I have been working for three decades, after I was lucky and immediately after the end of my studies I started working. So all these years, I don't distinguish between male and female colleagues, so the cooperation is only about the professional competence of all of us and not about our gender. Perhaps this is also the reason why I have not faced any difficulties at work, just because I am a woman" 

AS- What are the feelings of the journalist, when he makes the "report" or broadcasts the news? Is the journalist directly affected or has he learned to manage them with composure and sobriety? How many of these feelings can be transferred later to his home, to his family?
MT-"There is no recipe that you follow, although there are written and unwritten rules on how you should operate when you are reporting. Just because we're human and can't always put emotion aside, things get difficult depending on the story you have to cover. Again, I will talk to you personally, about how I operate in the 'difficult' matters, (and when we say difficult I mean things that have to do with a person's life. For example, a crime, a traffic or other accident, or when it comes to social issues related to minors, etc.). In these cases, I try first of all to cross-reference the report. That is, that I have the right information in order to announce anything on the radio, on TV or in a post on the internet. Then to convey the news as coolly and comprehensibly as possible for the listeners-viewers, so that they know what has happened, but without exaggerations, judgments, shouts, panic. I try to put aside whatever emotion is taking over me at that moment as a person. For example when I go to cover a crime.

As you understand the first thing you feel as a human being is sadness for the one who lost his life and anger for the one who took it away from him. But at that time, your job is not to 'judge' or 'exonerate' anyone, to take the side of one side or the other. You have to convey what happened and do it authoritatively and coolly. When I finish my work (which can take hours or even days, depending on the situation) and go home, then yes, it has happened to me several times to 'collapse'. I will get angry, I will cry, I will curse...whatever a person does in such cases" 

AS- What criteria do you use to decide the topics you will publish? How hard is the choice? Do you decide alone or together with colleagues?
MT.«They decide the issues themselves, they choose us, we don't choose them! And to let you know what I mean, I'll tell you about the prioritization of topics. It is a process that you are taught from the first day you go to school and it is not easy to explain it to you in a few lines. (Here it has not been understood by journalists who count years on the job, but let's not touch on that...) Well, besides the secondary rules that apply to prioritization, the first and basic rule is: It is proposed that an event has a relation to human life! As for the difficulty of choosing the subjects that are of 'lesser' importance, the degree of difficulty decreases as experience on the job increases. Sometimes one person decides what topics will come up in the broadcasts, other times two, three or even more colleagues together. It depends on the media each time”

AS- How do you manage your own people, when they are worried about the dangers of the profession of a journalist?
MT.«I tell them to be cool, because it's a job too and we who do it already know how to 'guard ourselves'. Of course, they can always arise unexpectedly, but this happens in all jobs, even in a walk where you can go out and get hit by a car, for example. Usually, if I'm in a dangerous situation (a big fire, for example), I try to let them know as often as possible that I'm fine!”

AS- Can you mention some experiences that you would like to share with us?
M.T. -"There are some incidents that could have really turned out badly, but when they happened I was at the beginning of the job and my enthusiasm and inexperience did not allow me to even sense danger. But the most recent was last summer in one of the big fires, covering a television report, when within a few minutes we - and the cameraman we were working with - were surrounded by fire. We only had one direction of escape, which of course we followed, but almost 24 hours passed before we got her out on the road and at a far distance from our homes, of course, because the fire was so big that the return roads were blocked."

A.S.- To a small child, to a parent, to a sibling-or, to a neighbor, what life/philosophy lesson would you be able to give, as you have understood it in your workplace, in your association, with various people, with variety of life issues?
MT. "They should not 'swallow' unchewed what is served to them. To look beyond the obvious. To have critical thinking and an open mind"

AS- Do you have the same enthusiasm for your work as you did in the early days? Did you find the profession of journalism as you imagined before you started it?
MT.«If I had the same enthusiasm all these years later... there would probably be a problem haha! I mean, at first everything seems great to you, because it's unprecedented. Along the way you get used to them and at some point they seem as commonplace as drinking, say, water. I think this is the normal development of all professions.
Now if I found it as I had imagined it? And yes and no and to explain what I mean: Before I went to school I imagined that the moment would come when I would become a war correspondent. When I went to school I imagined I would do investigative journalism and expose scandals. When I graduated I only wanted to do police and court reporting...and when I started working I discovered that I only like cultural reporting, but I have to do a bit of everything! In the countryside it's a luxury to think you're going to do only one area, so you decide you're going to do freelance reporting that basically includes almost all the other genres. Now don't ask if you can do everything right...obviously not! Somewhere you will be better, somewhere less good and just please don't be bad"

AS-What would you advise a young person, a young woman, who wants to enter the field of journalism?
M.T. "To do it if he loves it very much and has searched for why he wants to follow this profession"

A.S.- Which are the most important in this profession? The positives or the negatives?
M.T. "For me the positives! If it were otherwise, I would have changed jobs"

A.S.- Journalist in the daily press? In the magazine press? On TV; Which is better in your opinion?
MT. "I love the radio very much! This is what I put first and foremost. Then the daily newspaper, then the magazine and finally the television"

LET. - What other profession would suit you instead?
M.T. "I really have no idea! I have never entered the process of thinking that I will do another job. It was my exclusive choice from a very young age and I studied this very purposefully. And if I had the right to choose from the beginning, I would still choose the same"

 

Μαρία Τομαρά – δημοσιογράφος ΕΡΤ

«Μην καταπίνουμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν»

Συνέντευξη στην Marina Afize – Seferi

Η φωνή της είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές του ραδιοφώνου, ενώ τα τελευταία χρόνια την βλέπουμε και σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ της ΕΡΤ.

Η Μαρία Τομαρά δεν «συμπαθεί» να δίνει συνεντεύξεις και «βαριέται» τα αναλυτικά βιογραφικά όπως μου είπε- όταν της ζήτησα να μου δώσει μια συνέντευξη και ένα πλήρες βιογραφικό.

Εκανε εξαίρεση να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, γιατί όπως μου τόνισε, επιβάλλεται στο πλαίσιο της πρακτικής των ασκούμενων δημοσιογράφων να παίρνουν συνεντεύξεις. 

Η πρώτη μου επαφή άλλωστε με την Μαρία Τομαρά ήταν στο πλαίσιο της πρακτικής μου άσκησης στην ΕΡΤ Καλαμάτας, ως σπουδάστρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας του Δημόσιου ΙΕΚ Καλαμάτας, καθώς υπεύθυνη της πρακτικής μου ήταν εκείνη.

Οσο για το βιογραφικό, αρκέστηκε να πει ότι έχει συμπληρώσει ήδη τριάντα χρόνια δημοσιογραφικών ενσήμων. Ξεκίνησε από τον ραδιοφωνικό σταθμό Κανάλι 1 Καλαμάτας, το 1994 εντάχθηκε στο δυναμικό της ΕΡΤ Καλαμάτας όπου παραμένει, ενώ από το 2000 έως το 2015 παράλληλα με το ραδιόφωνο εργάστηκε στην εφημερίδα «Ελευθερία».

Αφιζέ Σεφέρι -Θα ξεκινήσω από των πιο συνηθισμένη ερώτηση: Πώς είστε από υγεία και εργασία τα 2-3 χρόνια της πανδημίας; Πως διαχειριστήκατε τον εγκλεισμό; Τι κερδίσατε ή τι χάσατε από αυτό;

Μαρία Τομαρά -«Θα ακουστεί κάπως περίεργο, αλλά τον εγκλεισμό δεν τον κατάλαβα σε προσωπικό επίπεδο, αφού η δουλειά μου δεν διακόπηκε ούτε για μια ημέρα. Ευτυχώς επίσης, δεν έχω νοσήσει μέχρι τώρα, οπότε δεν έχει χρειαστεί να μπω σε καραντίνα. Θυμάμαι ότι στο πρώτο, το «σκληρό» lockdown μου φαινόταν στην αρχή πολύ παράξενα που πήγαινα στη δουλειά και επέστρεφα στο σπίτι και συναντούσα από ελάχιστους ή και καθόλου ανθρώπους στη διαδρομή. Το γεγονός ότι ήταν κλειστά τα καταστήματα εστίασης, οπότε δεν μπορούσα να βγω για καφέ ή για φαγητό με τους φίλους μου, με ενόχλησε λίγο, αλλά στην πορεία το είδα ως …ευκαιρία για ξεκούραση. Εμενα λοιπόν στο σπίτι, διάβαζα και έβλεπα ταινίες και επικοινωνούσα με τους φίλους μου διαδικτυακά ή τηλεφωνικά, πιο πολύ από πριν μάλιστα, αφού όλοι είχαμε αναγκαστικά ‘ελεύθερο’ χρόνο!»

Α.Σ.- Σαν γυναίκα στο χώρο εργασίας βλέπετε να σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά από τους άντρες συναδέλφους σας; Η συνεργασία με τις γυναίκες συναδέλφους σας νιώθετε ότι είναι καλύτερα ή στο ίδιο επίπεδο με τους άνδρες συναδέλφους σας ;

Μ.Τ.- «Εχω κλείσει τρείς δεκαετίες που εργάζομαι, αφού υπήρξα τυχερή και αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μου μπήκα στη δουλειά. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, δεν ξεχωρίζω τους άντρες από τις γυναίκες συναδέλφους, οπότε η συνεργασία έχει να κάνει μόνο με την επαγγελματική επάρκεια όλων μας και όχι με το φύλο μας. Ισως, αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω αντιμετωπίσει καμία δυσκολία στη δουλειά, μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα»

Α.Σ.- Τα συναισθήματα του δημοσιογράφου ,όταν κάνει το" ρεπορτάζ" ή μεταδίδει την είδηση ποια είναι; Επηρεάζεται άμεσα ο δημοσιογράφος ή έχει μάθει να τα διαχειρίζεται με ψυχραιμία και νηφαλιότητα ; Πόσα αυτά τα συναισθήματα μπορούν να μεταφερθούν αργότερα στο σπίτι του, στην οικογένεια του;

Μ.Τ.-«Δεν υπάρχει συνταγή που την ακολουθείς, αν και υπάρχουν γραπτοί και άγραφοι κανόνες για το πώς πρέπει να λειτουργήσεις όταν είσαι σε ρεπορτάζ. Ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι και δεν μπορούμε πάντα να βάλουμε το συναίσθημα στην άκρη, τα πράγματα δυσκολεύουν ανάλογα με το ρεπορτάζ που πρέπει να καλύψεις.  Πάλι θα σας μιλήσω προσωπικά, για το πώς λειτουργώ εγώ δηλαδή στα ‘δύσκολα’ θέματα, (κι όταν λέμε δύσκολα είναι όσα έχουν να κάνουν με τη ζωή ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα, ένα έγκλημα, ένα τροχαίο ή άλλο δυστύχημα, ή όταν πρόκειται για κοινωνικά θέματα που έχουν σχέση με ανήλικα άτομα κλπ). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν προσπαθώ πρώτα απ’ όλα να διασταυρώσω το ρεπορτάζ. Ότι έχω δηλαδή τα σωστά στοιχεία προκειμένου να ανακοινώσω οτιδήποτε στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση ή σε ανάρτηση στο διαδίκτυο. Κατόπιν να μεταδώσω την είδηση όσο πιο ψύχραιμα και κατανοητά για τους ακροατές-θεατές, ώστε να μάθουν τι έχει συμβεί, αλλά χωρίς υπερβολές, κρίσεις, φωνές, πανικό. Προσπαθώ να βάλω στην άκρη όποιο συναίσθημα με καταλαμβάνει εκείνη τη στιγμή ως άνθρωπο. Για παράδειγμα όταν πάω να καλύψω ένα έγκλημα. Όπως καταλαβαίνετε το πρώτο που νοιώθεις ως άνθρωπος είναι λύπη για εκείνον που έχασε τη ζωή του και θυμό για εκείνον που του την αφαίρεσε. Όμως εκείνη την ώρα, εσένα η δουλειά σου δεν είναι να ‘δικάσεις’ ή να ‘αθωώσεις’ κανέναν, να πάρεις το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς. Οφείλεις να μεταδώσεις αυτό που συνέβη και να το κάνεις έγκυρα και ψύχραιμα.  Όταν τελειώνω τη δουλειά μου (που μπορεί να κρατήσει ώρες ή και μέρες, ανάλογα με το περιστατικό) και πάω σπίτι μου, τότε ναι, μου έχει συμβεί αρκετές φορές να ‘καταρρεύσω’. Θα θυμώσω, θα κλάψω, θα βρίσω…ό,τι κάνει ένας άνθρωπος σε τέτοιες περιπτώσεις»

Α.Σ- Με ποια κριτήρια αποφασίζετε τα θέματα που θα δημοσιεύσετε; Πόσο δύσκολη είναι η επιλογή; Αποφασίζετε μόνη σας ή μαζί με τους συναδέλφους;

Μ.Τ.«Μόνα τους αποφασίζουν ίδια τα θέματα, μας διαλέγουν, δεν τα διαλέγουμε! Και για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας πω για την ιεράρχηση των θεμάτων. Είναι μια διαδικασία που την διδάσκεσαι από την πρώτη μέρα που θα πας στη σχολή και δεν είναι εύκολο να σας την εξηγήσω μέσα σε λίγες γραμμές. (Εδώ δεν την έχουν καταλάβει δημοσιογράφοι που μετράνε χρόνια στη δουλειά, αλλά αυτό ας μην το θίξουμε…) Λοιπόν, πέραν των δευτερευόντων κανόνων που ισχύουν για την ιεράρχηση, ο πρώτος και βασικός κανόνας είναι: Προτάσσεται ότι γεγονός έχει σχέση με ανθρώπινη ζωή!  Οσο για τη δυσκολία της επιλογής των θεμάτων που είναι ‘μικρότερης’ σημασίας, μειώνεται ο βαθμός δυσκολίας, όσο αυξάνεται η πείρα στη δουλειά. Το τι θέματα θα βγουν στις εκπομπές, άλλες φορές τα αποφασίζει ένας άνθρωπος, άλλες φορές δύο, τρεις ή και περισσότεροι συνάδελφοι μαζί. Εξαρτάται από μέσο ενημέρωσης κάθε φορά»

Α.Σ.- Πως διαχειρίζεστε τους δικούς σας ανθρώπους, όταν ανησυχούν για τους κινδύνους που έχει το επάγγελμα του δημοσιογράφου;

Μ.Τ.«Τους λέω να είναι ψύχραιμοι, γιατί  μια δουλειά είναι κι αυτή κι εμείς που την κάνουμε ξέρουμε να ‘φυλαγόμαστε’ κιόλας. Βέβαια πάντα μπορούν να προκύψουν απρόοπτα, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλες τις δουλειές, ακόμα και σε μια βόλτα που μπορεί να βγείς και να σε χτυπήσει αυτοκίνητο ας πούμε. Συνήθως, αν είμαι σε κάποιο θέμα που έχει επικινδυνότητα (για παράδειγμα μια μεγάλη πυρκαγιά), προσπαθώ να τους ενημερώνω όσο πιο συχνά γίνεται ότι είμαι καλά!»

Α.Σ.- Μπορείτε να αναφέρεται κάποιες εμπειρίες, που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Μ.Τ. -«Υπάρχουν κάποια περιστατικά που θα μπορούσαν όντως να έχουν εξελιχθεί άσχημα, αλλά όταν συνέβησαν ήμουν στο ξεκίνημα της δουλειάς και ο ενθουσιασμός αλλά και η απειρία μου δεν μου επέτρεπαν να διαισθανθώ καν κίνδυνο. Το πιο πρόσφατο όμως ήταν το περασμένο καλοκαίρι σε μια από τις μεγάλες πυρκαγιές, καλύπτοντας τηλεοπτικό ρεπορτάζ, όταν μέσα σε λίγα λεπτά μας περικύκλωσε -με τον εικονολήπτη που δουλεύαμε μαζί- η φωτιά. Είχαμε μόνο μια κατεύθυνση διαφυγής, την οποία εννοείται ακολουθήσαμε, αλλά πέρασε σχεδόν ένα 24ωρο που την βγάλαμε στο δρόμο και σε μακρινή απόσταση από τα σπίτια μας βέβαια, γιατί η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που είχαν αποκλειστεί οι δρόμοι επιστροφής»

Α.Σ.- Σε ένα μικρό παιδί σε ένα γονέα, σε ένα αδερφό-ή ,στο γείτονα, ποιο μάθημα ζωής/ φιλοσοφίας θα μπορέσετε να δώσετε, όπως το έχετε κατανοήσει στο χώρο εργασίας σας ,στη συναναστροφή σας, με ποικίλους ανθρώπους, με ποικιλία θέματα της ζωής;

Μ.Τ.«Να μην ‘καταπίνουν’ αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν. Να ψάχνουν πίσω από το προφανές. Να έχουν κριτική σκέψη και ανοιχτό μυαλό»

Α.Σ.- Έχετε το ίδιο ενθουσιασμό για την εργασία σας ,όπως τον πρώτο καιρό; Βρήκατε το επάγγελμα του δημοσιογράφου, όπως το είχατε φανταστεί, πριν το ξεκινήσετε;

Μ.Τ.«Αν είχα τον ίδιο ενθουσιασμό τόσα χρόνια μετά… μάλλον θα υπήρχε πρόβλημα χαχα! Εννοώ πως στην αρχή όλα σου φαίνονται υπέροχα, γιατί είναι πρωτόγνωρα. Στην πορεία τα συνηθίζεις και σε κάποια στιγμή σου φαίνονται τόσο δεδομένα, όσο ότι θα πιείς ας πούμε νερό. Αυτή είναι και η φυσιολογική εξέλιξη όλων των επαγγελμάτων νομίζω.

Τώρα αν το βρήκα όπως το είχα φανταστεί? Και ναι και όχι και για να εξηγήσω τι εννοώ: Πριν πάω τη σχολή φανταζόμουν ότι θα έρθει η στιγμή που θα γίνω πολεμική ανταποκρίτρια. Όταν πήγα στη σχολή φανταζόμουν ότι θα κάνω ερευνητική δημοσιογραφία και θα αποκαλύπτω σκάνδαλα. Όταν τελείωνα ήθελα να κάνω μόνο αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ…κι όταν ξεκίνησα να δουλεύω ανακάλυψα ότι τελικά μ’ αρέσει μόνο το πολιτιστικό ρεπορτάζ, αλλά πρέπει να κάνω και λίγο απ’ όλα! Στην επαρχία είναι πολυτέλεια να νομίζεις ότι θα κάνεις αποκλειστικά και μόνο έναν τομέα, οπότε αποφασίζεις ότι θα κάνεις ελεύθερο ρεπορτάζ που ουσιαστικά τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είδη. Τώρα μην ρωτήσετε αν γίνεται να τα κάνεις όλα καλά…προφανώς και όχι! Κάπου θα είσαι καλύτερος, κάπου λιγότερο καλός κι απλώς παρακαλάς να μην είσαι κακός»

Α.Σ.-Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο, μία νέα, που θέλει να μπει στο χώρο της δημοσιογραφίας;

Μ.Τ.«Να το κάνει αν το αγαπάει πολύ και να έχει ψάξει το γιατί θέλει να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα»

Α.Σ.- Ποια βαρύνουν περισσότερο σ' αυτό το επάγγελμα; Τα θετικά ή τα αρνητικά;

Μ.Τ. «Για μένα τα θετικά! Αν ήταν αλλιώς θα είχα αλλάξει δουλειά»

Α.Σ.- Δημοσιογράφος στον ημερήσιο, τύπο; Στον περιοδικό τύπο; Στην τηλεόραση; Ποιο είναι καλύτερο κατά την γνώμη σας;

Μ.Τ.«Εγώ αγαπώ πολύ το ραδιόφωνο! Αυτό βάζω πρώτο και πάνω απ’ όλα. Κατόπιν τον ημερήσιο τύπο, στη συνέχεια τον περιοδικό και τέλος την τηλεόραση»

Α.Σ. - Αντί αυτού ποιο άλλο επάγγελμα θα σας ταίριαζε;

Μ.Τ. «Αλήθεια δεν έχω ιδέα! Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ ότι θα κάνω άλλη δουλειά. Ηταν αποκλειστική μου επιλογή από πολύ μικρή ηλικία κι αυτό σπούδασα πολύ στοχευμένα. Κι αν είχα το δικαίωμα της επιλογής από την αρχή, πάλι το ίδιο θα διάλεγα»